Pierwsze remonty

W 1885 roku zaprojektowany przez Olmsteda New York State Reservation at Niagara stał się pierwszym parkiem stanowym w kraju i szybko stał się popularnym miejscem dla turystów i nowożeńców, którzy mogli podziwiać dzikie piękno American Falls i większego Horseshoe Falls po drugiej stronie granicy w Kanadzie. Ale był problem: Niagara Falls traciła swój impet. Rosnący wyścig zbrojeń w zakresie energii wodnej między dwoma krajami w górę rzeki oznaczał, że po obu stronach wodospadu przepływało mniej wody niż kiedykolwiek.

Po podpisaniu przez Kanadę i Stany Zjednoczone traktatu o przekierowaniu rzeki Niagara w 1950 r., omawiano liczne plany — w tym przekształcenie Niagary w „okresowy wodospad”, który działałby tylko w niedziele — zanim uzgodniono, że nie będzie przekierowywać więcej niż połowy naturalnego przepływu rzeki Niagara wynoszącego 200 000 stóp sześciennych na sekundę na potrzeby energii wodnej w ciągu dnia w wyznaczonym sezonie turystycznym.Realistyczne lalki erotyczne

„Oznacza to, że gdybyś pojechał nad wodospad Niagara w okresie Bożego Narodzenia lub w dowolnym innym okresie zimowym, zobaczyłbyś tylko, że jedna czwarta wody przepływa przez wodospad” – mówi MacfarlaneNarodowy Geograficzny„Pozostałe trzy czwarte okrąża [wodospady] tunelami odwadniającymi”. Elden Ring Melina Sex Doll

Traktat z 1950 r. przedstawił również plan maskowania znaczącego wpływu hydroenergii na rzekę Niagarę i jej słynne wodospady. Kanadyjscy inżynierowie przekierowali rzekę na małe odcinki, wysadzając i rzeźbiąc krawędź wodospadu Horseshoe, zmniejszając go o setki stóp, aby stworzyć nieprzerwaną linię grzbietu pokrytą cienką, jednolitą zasłoną wody, aby uzyskać wrażenie objętości. Specjalnie zbudowany „telekolorymetr” pomógł inżynierom zapewnić, że wodospady po stronie kanadyjskiej pozostaną w odpowiednim odcieniu zielonkawo-niebieskim. Przebudowa boków wodospadu Horsehoe zminimalizowała mgłę, która była częstą skargą turystów.Ruchanie lalki seksualnej

Amerykańscy konserwatorzy byli oburzeni ingerencją geologów, ale inżynierowie odpowiedzieli, wskazując, że Wodospad Niagara i tak naturalnie eroduje o kilka stóp rocznie — obecnie znajduje się około ośmiu mil w górę rzeki od miejsca, w którym woda zaczęła podmywać skarpę Niagary około 12 000 lat temu.

„Ale jeśli przepływa przez nie o wiele mniej wody, wodospad nie może erodować tak szybko” – wyjaśnia Macfarlane. Jaki lepszy sposób na ochronę Wodospadu Niagara, argumentowali inżynierowie, niż po prostu spowolnienie przepływu wody przez wodospad?